Het doel van de nieuwe aansprakelijkheidsregeling is – in lijn met het doel van de Wkb – dat er meer focus op het zorgvuldig bouwen komt te liggen. Aannemer wordt immers gedwongen om kwalitatief goed werk (op) te leveren. Ook de aansprakelijkheidsregeling in paragraaf 12 van de UAV is aangepast in de nieuwe UAV 2025.

Logischerwijs zijn er nu nog veel geschillen waarbij de basis wordt gevormd door overeenkomsten waarop nog de oude UAV 2012 van toepassing zijn De uitspraak die hierna wordt besproken is hier een voorbeeld van. Dit levert dus een spanningsveld op met de wettelijke regeling. De oude paragraaf 12 onder de UAV 2012 sluit namelijk - net als de oude regeling in de wet – aan bij de gedachte dat een aannemer na oplevering ontslagen is van aansprakelijkheid. Deze uitspraak illustreert echter dat ook aannemers aansprakelijk blijven voor verborgen gebreken die aan hen kunnen worden toegerekend.

Rechtbank Noord-Holland 25 juni 2025

De vraag die bij de rechtbank Noord-Holland voorlag, was of de desbetreffende aannemer tekort was geschoten in de nakoming van de aannemingsovereenkomst door een bouwweg met vervuild granulaat aan te leggen en op te leveren én – in het verlengde daarvan - of hij daarmee aansprakelijk is voor de schade van opdrachtgever.

Feiten

Opdrachtgever heeft op 11 juli 2019 met aannemer een aannemingsovereenkomst gesloten voor de sloop van een verzorgingshuis en de aanleg van een tijdelijke bouwweg voor latere nieuwbouw. Op de aannemingsovereenkomst is de UAV 2012 van toepassing. Opdrachtgever heeft in de aanbesteding aan aannemer een aantal documenten ter beschikking gesteld, waaronder het bestek en een stoffeninventarisatie.

Voor de aanleg van de bouwweg gebruikte aannemer puingranulaat dat werd gemaakt uit het bij de sloop vrijgekomen puin. Aannemer heeft een onderaannemer opdracht gegeven voor het breken van het puin en het daarmee vervaardigen van puingranulaat voor de door aannemer aan te leggen tijdelijke bouwweg.

De onderaannemer beschikte over verschillende daartoe benodigde certificaten en heeft in november 2019 de werkzaamheden uitgevoerd. Vervolgens zijn in opdracht van onderaannemer monsters genomen van het vervaardigde puingranulaat door een ingenieursbureau. De in dat kader opgemaakte rapporten maakten ook geen melding van een PAK-vervuiling (PAK = Polycyclische Aromatische Koolwaterstoffen).

Aannemer vervolgde haar sloopwerkzaamheden en het werk is eind 2019 aan opdrachtgever opgeleverd. Bij de bijgeleverde stortbonnen is de Europese afvalstoffencode voor bitumineuze mengels die koolteer bevatten vermeld.

In de bouwvergadering is toen besproken dat het puingranulaat te hoge waarden PAK bevatte en de oorzaak hiervan onbekend was, waarna aan een bodemkwaliteitsbureau opdracht is gegeven voor een (her)keuring van het puingranulaat van de tijdelijke bouwweg. Dit bureau concludeerde dat sprake was van te hoge PAK-waarden.

Opdrachtgever heeft aannemer vervolgens aansprakelijk gesteld op grond van paragraf 12 lid 2 UAV jo 6:74 BW. Zij stelde dat sprake was van een tekortkoming in de nakoming van de aannemingsovereenkomst op grond waarvan aannemer gehouden was om haar schade te vergoeden. De vervuiling is volgens opdrachtgever ontstaan door een onjuiste sloopmethode van aannemer waardoor teerhoudend dakmateriaal in het puin terecht is gekomen.

Aannemer betwist aansprakelijk te zijn en stelt dat het bij de aanleg van de weg gebruikte pijngranulaat niet vervuild was en dit ook blijkt uit de certificaten die ter zake zijn verstrekt: het puin voldeed aan de milieuhygiënische eisen. Ook is de bouwweg in het bijzijn van twee deskundigen opgeleverd. Met andere woorden, aannemer meent dat geen aansprakelijkheid bestaat op grond van de uitzondering in paragraaf 12 lid 2 UAV 2012.

Beoordeling rechtbank

Volgens de rechtbank mocht de aannemer niet simpelweg varen op de globale stoffeninventarisatie die op het dak was verricht. Die was slechts informatief en niet bedoeld als contractstuk. Bovendien wees het bestek wél op teerhoudend dakbedekkingsmateriaal, hetgeen bij aannemer een belletje had moeten laten rinkelen en tot actie had moeten aanzetten.

Van een ervaren aannemer mocht worden verwacht dat zij rekening hield met de reële mogelijkheid van teerhoudende dakbedekking (zeker bij een gebouw uit de jaren ’50) en zij had haar sloopmethode daarop moeten inrichten dan wel aanpassen. Door het dak met de muren mee te slopen, is het risico genomen dat teerhoudend materiaal werd verpulverd en in het puin terecht zou komen. Dit is ook precies wat volgens de rechtbank is gebeurd.

Daarmee staat vast dat de aannemer de bouwweg met vervuild granulaat heeft aangelegd en dus tekort is geschoten. Opdrachtgever mocht immers een PAK-vrije bouwweg verwachten.

Conclusie

Los van het feit dat in dit geschil de ‘oude’ aansprakelijkheidsregeling van toepassing is op basis waarvan een aannemer na oplevering in principe ontslagen is van aansprakelijkheid, kan een aannemer altijd nog aansprakelijkheid zijn voor – ook voor hem - verborgen gebreken.  Net als in de huidige regeling van het BW en de nieuwe UAV 2012, kan een aannemer zich niet verbergen achter een decharge na oplevering, zorgvuldigheid tijdens de uitvoering van een werk staat voorop.

Ook is deze uitspraak een duidelijke waarschuwing voor aannemers die sloopmateriaal willen hergebruiken. Van deskundige aannemers wordt verwacht dat zij een zorgvuldig onderzoek doen naar stoffen en materialen, dit om de risico’s op vervuiling zo goed mogelijk uit te sluiten om te voorkomen dat er vervuiling kán ontstaan. Gebeurt dat niet en ontstaat vervuiling, dan kan dat leiden tot volledige aansprakelijkheid voor sanerings- en vervangingskosten ook ná oplevering, als het om een (met het oog) verborgen gebrek gaat.

Wilt u meer informatie over dit onderwerp, wenst u advies in een lopende kwestie of wilt u bijgestaan worden in een procedure, neem dan vrijblijvend contact op met onze specialisten op het gebied van het bouwrecht: Inge Franken, Rianne van Pelt en Tim Segers.